Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεις γύρω σου ανθρώπους που θα σε αγαπήσουν και θα σε στηρίξουν?
Γιατί είναι τόσο εύκολο να βρεθεί στο δρόμο σου κάποιος τόσο πρόθυμος να σου τσακίσει τα φτερά?
Γιατί έρχεται πιο φυσικά σε κάποιον να πληγώσει και να αφήσει πίσω του πόνο και απελπισία?
Γιατί δεν κάνουμε για τους άλλους αυτά που θα θέλαμε να κάνουν οι άλλοι για εμάς?
Πότε μάθαμε μόνο να ζητάμε και να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε τίποτα σε αντάλλαγμα?
Ποια ήταν η καθοριστική στιγμή στη ζωή του καθένα από εμάς που σκλήρυνε την καρδιά μας?
Πως θα καταφέρουμε να συγχωρήσουμε και να αφήσουμε πίσω μας αυτά που μας βαραίνουν?
Ποιος μας έπεισε πως είναι ευκολότερο να είμαστε μόνοι,από το να έχουμε κάποιον να νοιαζόμαστε?
Τι μας έκανε να πιστεύουμε πως είναι φυσική η αδιαφορία και ύποπτο το ενδιαφέρον και η ευγένεια?
Θα θυμηθούμε άραγε ποτέ πως είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας?
Θα μάθουμε ποτέ να αναγνωρίζουμε την αξία μας?
Θα σταματήσουμε ποτέ να φοβόμαστε τη σκιά μας?
Θα μάθουμε ποτέ να απαιτούμε αγάπη αληθινή κι όχι κούφια λόγια που χάνονται στον αέρα?
Θα καταλάβουμε ποτέ πως αξίζουμε το καλύτερο κι όχι το μέτριο ή το ψεύτικο?
Άνθρωποι αληθινοί χρειάζονται,να έρθουν δίπλα μας σαν άγγελοι,ν’ανοίξουν τα φτερά τους και να μας σκεπάσουν.
Να ζεστάνουν τις καρδιές μας και να μας μάθουν από την αρχή,σα να γεννηθήκαμε σήμερα,τι σημαίνει αγάπη.
Όλοι είμαστε μόνοι κάποιες στιγμές κι όλοι χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε.
Όσα κι αν γεμίζουν μέλι τις ζωές μας…
Δεν πειράζει,αν θυμόμαστε να αγαπάμε δεν πειράζει,το παραπάνω δεν έβλαψε ποτέ κανέναν αν το ζήτησε για τους σωστούς λόγους…
Κι όπως λέει και το Σοφάκι…να είμαστε ρεαλιστές,να ζητάμε το αδύνατο!
Αρκεί μέσα μας να ξέρουμε πως τίποτα δεν είναι αδύνατο,γιατί μπορούμε τα πάντα!
Αρκεί ποτέ να μην ξεχνάμε πως τίποτα δεν είναι παραπάνω,γιατί αξίζουμε τα πάντα!
Jenny's space 